Nasz Zespół
Mirosław Masojć
Kierownik Projektu
Profesor w Instytucie Archeologii Uniwersytetu Wrocławskiego w Zakładzie Archeologii Pozaeuropejskiej. Doktoryzował się z archeologii na Uniwersytecie Wrocławskim. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych i kilku książek na temat archeologii epoki kamienia i epoki brązu w Afryce, Europie i Azji. Prowadził kilka międzynarodowych projektów w Sudanie (2016-19, projekt EDAR; 2022 – obecnie, projekt ESAR) Mongolii i Wietnamie (2019 – Kompleks Hoabinhian w północnym Wietnamie).
Jego główne zainteresowania badawcze koncentrują się na studiowaniu społeczności myśliwych-zbieraczy z okresu plejstocenu i wczesnego holocenu w Europie i północno-wschodniej Afryce oraz obróbce krzemienia w późnej epoce brązu.
Byambaa Gunchinsuren
Współkierownik Projektu
Kierownik Działu Epoki Kamienia w Instytucie Archeologii Mongolskiej Akademii Nauk. Współkierownik kilku międzynarodowych projektów dotyczących paleolitu w Mongolii, prowadzonych przez Mongolską Akademię Nauk we współpracy z innymi instytucjami, między innymi z Rosji, USA, Japonii czy Korei. Jego badania skupiają się na litycznych metodach produkcji, chronologii i datowaniu stanowisk z okresu paleolitu środkowego i górnego, ale także na strategiach adaptacyjnych społeczności plejstoceńskich z Azji Środkowej, zwłaszcza terytorium Mongolii. Autor i współautor ponad 150 artykułów i 22 książek.
Józef Szykulski
Kierownik Zakładu Archeologii Pozaeuropejskiej w Instytucie Archeologii Uniwersytetu Wrocławskiego. Od roku 1994 Profesor honorowy Universidad Católica de Santa Maria (Arequipa, Peru). Przez ponad 40 lat prowadził badania na terytorium Nowego Świata (Meksyk, Kolumbia, Peru, Ekwador, Boliwia). Od 2016 roku bierze udział w projekcie badawczym prowadzonym w południowej Mongolii. Był kierownikiem kilku międzynarodowych projektów badawczych w Kolumbii i Peru, między innymi w Tambo, Sama-Majes, Atico, i Cabuyo. W latach 1994-2001 w imieniu DAAD, był wykładowcą wizytującym na uniwersytetach w Arequipa (Peru) i Bogota (Kolumbia). Od 2022 roku prowadzi międzydyscyplinarny projekt badawczy na południu Peru, finansowany przez Narodowe Centrum Nauki (2021/41/B/HS3/03115).
Antoni Wójcik
Profesor w Polskim Instytucie Geologicznym (Kraków, Polska). Doktoryzował się w Polskim Instytucie Geologicznym, a w 2012 roku otrzymał tytuł profesora geologii. Autor 115 artykułów naukowych i 2 książek. Prowadzi badania i prospekcję geologiczną w Mongolii od ponad 40 lat. Był wielokrotnie nagradzany, w tym Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski – 2021; Złotym Krzyżem Zasługi – 2014; Złotą Odznaką PIG – 2001; Zasłużony dla Geodezji i Kartografii – 2012; Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski – 2022.
Jego badania skupiają się na osadach z interglacjałów eemskiego i kromerskiego w południowej Polsce i nowych stanowiskach z glinami morenowymi w Karpatach, ale także na badaniu osuwisk i ustalaniu sposobów na ich ochronę w przypadku katastrofalnych zdarzeń.
Jednym z jego największych osiągnięć w badaniach geologii Mongolii było udokumentowanie odkrycia nowych stanowisk tillitów w Mongolii starszych niż 800 milionów lat.
Rafał Sikora
Doktor nauk o Ziemi Instytutu Nauk Geologicznych Uniwersytetu Wrocławskiego. Główny specjalista w Polskim Instytucie Geologicznym – Państwowym Instytucie Badawczym. Specjalizuje się w geologii strukturalnej, tektonice, kartografii geologicznej i geozagrożeniach. Autor kilkudziesięciu publikacji, raportów naukowych, map oraz abstraktów i prezentacji konferencyjnych na temat geologii Polski, Albanii, Austrii, Czech, Węgier, Mongolii, Słowacji, Słowenii i Hiszpanii. Prowadzi badania w Sudetach, Karpatach i ich przyległych obszarach.
Brał udział w prospekcji prowadzonej przez polsko-mongolski zespół do badań złóż w górach Khasagt (2011-2015). Jego badania koncentrują się na Proterozoicznym-Paleozoicznym rozwoju tektonicznym południowo-zachodniego skraju terenu Zavkhan.
Społecznie zaangażowany jest w popularyzację nauk o Ziemi i edukacji geologicznej. Wiceprezes Polskiego Towarzystwa Geologicznego (2007–2017 przewodniczący oddziału górnośląskiego, 2018–2021 oddziału Krakowskiego, od 2018 przewodniczący sekcji badania strukturalnego i geozagrożeń).
Organizator i współorganizator krajowych i międzynarodowych konferencji naukowych. W czasie pandemii Covid-19 był inicjatorem Krajowych Spotkań Naukowych online PTGeol.
Laureat m.in. nagrody Złotego Młotka (Uniwersytet Wrocławski, 2003) oraz nagrody Ministra Środowiska za szczególne osiągnięcia naukowo-badawcze w dziedzinie ochrony, kształtowania i użytkowania środowiska i jego zasobów na rzecz rozwoju Geoparku Góra Świętej Anny – dokumentacji i propozycji na jego ochronę (2011).
Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (2021) oraz Honorową Odznaką Zasłużony dla Polskiej Geologii (2021) za działalność dla nauki. Oprócz geologii, interesuje się głównie historią nauk geologicznych i Europą.
Andrzej Gałaś
Od 2020 roku jest Adiunktem w Instytucie Gospodarki Surowcami Mineralnymi i Energią Polskiej Akademii Nauk (Kraków).
W latach 1995-2020 pracownik Wydziału Geologii, Geofizyki i Ochrony Środowiska na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie: wykładowca i naukowiec. Specjalista w dziedzinie oceny oddziaływania na środowisko i zarządzania zasobami mineralnymi. Autor lub współautor ponad 100 publikacji naukowych i około 40 opinii eksperckich na temat wpływu przemysłu na środowisko. Prowadził różnego rodzaju prace w badaniach geologicznych (poszukiwania złotonośnej działki, poszukiwania wiecznej zmarzliny poza kołem podbiegunowym, badania archeologiczne itp.) w Polsce, Szwecji, Słowacji, Mongolii, Sudanie i Peru.
Jego drugą dyscypliną naukową jest wulkanologia. Od 2003 roku bada ostatnio aktywne wulkany wokół kanionu Colca (południowe Peru). Twórca i współkierownik Polskiej Wyprawy Naukowej do Peru, której powstanie datuje się na 2006 rok.
W latach 1997-2001 był prezesem Akademickiej Sekcji Klubu Wysokogórskiego SAKWA. Kierował wyprawami sportowymi w góry Tien-Szan (Kirgistan, Kazachstan), Andy (Ekwador), Alpy (Szwajcaria) i Tatry (Polska).
Daavakhu Odsuren
Profesor nadzwyczajny na Mongolskim Państwowym Uniwersytecie Edukacji i badacz Instytutu Archeologii Mongolskiej Akademii Nauk. Od 2004 roku prowadzi prace terenowe na międzynarodowych ekspedycjach w Mongolii, współpracując głównie z rosyjskimi, amerykańskimi, japońskimi i kanadyjskimi zespołami badawczymi. Jego głównym obszarem zainteresowań są badania nad narzędziami kamiennymi. Ponadto, jest on wiodącym ekspertem w dziedzinie neolitu mongolskiego, prowadząc badania i wykopaliska na wielu starych i niedawno odkrytych stanowiskach. Technologia produkcji narzędzi litycznych i zrozumienie wzorców osadnictwa ludności neolitu południowej i wschodniej Mongolii to jego główne obszary badawcze.
Bazargur Dashzeveg
Starszy badacz w Dziale Epoki Kamienia Instytutu Archeologii Mongolskiej Akademii Nauk. Ponadto angażuje się w kilka projektów badawczych dotyczących stanowisk z okresu paleolitu środkowego i górnego na północy i północnym wschodzie Mongolii. Badał stanowiska Egiin Gol, a razem z koreańską ekspedycją paleolityczną, stanowisko Rashaan Khad. Dr Bazargur ukończył długoterminowy staż w Seulu tuż przed obroną swojej pracy doktorskiej, która zawierała nowe interpretacje stanowisk z okresu paleolitu górnego na północy Mongolii. Od 2018 roku jest głównym badaczem w mongolsko-rosyjsko-amerykańskich badaniach nad osadnictwem z okresu paleolitu środkowego i górnego w dolinie Orkhon (góry Khangai) i regionie Gobi Altai. Podejmował także intensywnie prace związane z badaniami ratowniczymi, obejmujące późniejsze okresy prehistoryczne. Jego zainteresowania badawcze obejmują migracje i rozmieszczenie hominidów we wschodniej Azji Środkowej, interakcje między populacjami w górach Ałtaj, Mongolii, i północnych Chinach w plejstocenie, ale także przemysły lityczne, pozyskiwanie surowców kamieniarskich i sedymentologię.
Grzegorz Michalec
Jest doktorantem w Kolegium archeologii, sztuki i kultury, Szkoły Doktorskiej Uniwersytetu Wrocławskiego.
Jego badania koncentrują się na technologii produkcji narzędzi kamiennych i strategii przeżyciowych Plejstoceńskich społeczności zbieracko-łowieckich. Specjalizuje się w badaniach technologicznych, archeologii eksperymentalnej, analizie statystycznej oraz mikroskopowej analizie śladów użytkowania narzędzi. Obecnie pracuje nad rozprawą doktorską na temat wzorców technologicznych w późnym kompleksie aszelskim w północno-wschodniej Afryce.
Brał udział w kilku projektach dotyczących paleolitu Starego Świata prowadzonych w Afryce i Azji, między innymi: projekty EDAR, Bayuda Desert i ESARP (Sudan), Egipt, polsko-wietnamski projekt archeologiczny dotyczący Hoabinhianu w północnym Wietnamie.
W 2022 roku kierował projektem na Uniwersytecie w Leuven (laboratorium CARL), finansowanym, z programu NAWA Bekker.
Enhktaivan Namjiilma
Wykładowca na Wydziale Sztuki i Technologii Mongolskiego Narodowego Uniwersytetu Edukacji (MNUE) w Ułan Bator. Otrzymał tytuł magistra z projektowania graficznego. Doktoryzował się na Mongolskim Narodowym Uniwersytecie Edukacji.
Jego badania skupiają się na technologii produkcji, symbolice i wzornictwie drewnianych etui pochodzących z Mongolii.
Marcin Szmit
Kierownik Departamentu Digitalizacji i Archiwizacji w Gdańskim Muzeum Archeologicznym. Ma 20-letnie doświadczenie w pracy archeologicznej na terenie Sudanu i Mongolii. Jest głównym technikiem i geodetą w Projekcie.
Marta Osypińska
Zooarcheolog
Doktor habilitowana i profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, w Zakładzie Archeologii Pozaeuropejskiej, Instytutu Archeologii. Ukończyła i doktoryzowała się na Uniwersytecie Warszawskim. Uczennica prof. A. Lasoty-Moskalewskiej. Kieruje Pracownią Zooarcheologiczną przy Instytucie Archeologii UWr.
Autorka kilku książek i kilkudziesięciu artykułów dotyczących zooarcheologii i historii relacji człowiek – zwierzę w Afryce i Europie. Kierowała kilkoma międzynarodowymi projektami w Sudanie (PalaeoAffad Project 2012-15 i 2016-22) Egipcie (ZooBerenike Project 2017-2021 i od 2022-w trakcie realizacji) oraz Tanzanii (od 2024). Jako specjalistka-archeozoolog uczestniczyła w kilkunastu międzynarodowych projektach archeologicznych realizowanych w Sudanie, Egipcie, Czadzie, Wietnamie oraz Mongolii.
Od początku pracy naukowej kontynuuje równolegle dwa kierunki badawcze. Głównym z nich jest historia dziejów relacji człowiek-zwierzę w kulturach i cywilizacjach Afryki NE i E. Drugim natomiast są studia nad gospodarczą rolą zwierząt w pradziejach i historii Europy Środkowej.
Patryk Muntowski
Zawodowy archeolog z 17-letnim doświadczeniem w archeologii (w sektorze komercyjnym i naukowym / ochrony dziedzictwa). Specjalista z zakresu archeologii architektury, problematyki zabytkoznawczej i konserwatorskiej architektury historycznej, archeologii miejskiej i nowoczesnych technik pomiarowych w archeologii.
Prowadził badania archeologiczne na licznych stanowiskach, m.in. w Gdańsku (wczesnośredniowiecznych, średniowiecznych i wczesnonowożytnych) oraz zabytkach światowej klasy, takich jak Zamek Krzyżacki w Malborku (UNESCO) i Zamek w Chęcinach. Uczestnik Projektu Narodowego Centrum Nauki Polska w Sudanie (Społeczności prehistoryczne pustyni Bayuda w Sudanie) realizowanego przez Instytut Archeologii Uniwersytetu Wrocławskiego, Muzeum Archeologiczne w Gdańsku z udziałem: Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego, Pracownia Paleoekologii Archeobotaniki Uniwersytetu im. Gdańska i Fundusz Ochrony Zabytków.
Autor i współautor licznych publikacji naukowych i raportów z wykopalisk. Bierze udział w wielu konferencjach naukowych m.in. konferencji Computer Applications & Quantitatiive Methods in Archaeology (CAA) w 2012, 2014, 2016, International Congress for Nubian Studies 2022 i wielu innych. Członek Europejskiego Stowarzyszenia Archeologów (European Association of Archaeologists).
Przemysław Bobrowski
Od początku ścieżki zawodowej związany z Ośrodkiem Poznańskim Instytutem Archeologii i Etnologii PAN (Ośrodkiem poznańskim). Obecnie jest kierownikiem Zespołu do badań prahistorii i wczesnych cywilizacji Afryki i Bliskiego Wschodu. Uczestnik wielu ekspedycji badawczych na terenie Europy, Afryki i Azji. Kierował i koordynował projekty badawcze (MNiSW, NCN oraz sponsorskie) w jednej z największych galerii sztuki naskalnej w rejonie Bir Nurayet w górach Morza Czerwonego w Sudanie oraz w Bargat El-Shab na Pustyni Zachodniej Egiptu.
Jego zainteresowania badawcze koncentrują się wokół zagadnień prehistorii, a przede wszystkim podstaw gospodarczych i kultury duchowej epipaleolitycznych społeczności łowiecko-zbierackich, pasterskich oraz wczesnorolniczych zamieszkujących u schyłku Plejstocenu i we wczesnym/ środkowym Holocenie tereny dzisiejszych pustyni i półpustyni Afryki Północno-Wschodniej i Azji Środkowej. Szczególne zainteresowania dotyczą zagadnień procesów eksploatacji i technologii obróbki surowców kamiennych, sztuki naskalnej oraz idei megalityzmu.
Drugim obszarem zainteresowań badawczych są zagadnienia pozyskiwania surowców kamiennych i obróbki krzemienia w schyłkowym paleolicie, mezolicie i neolicie Niżu Środkowoeuropejskiego. Jest autorem i współautorem ponad 100 publikacji dotyczących tej problematyki.
Maciej Jórdeczka
Adiunkt w Instytucie Archeologii i Etnologii Polskiej Akademi Nauk. Doktoryzował się z archeologii Afryki w IAE PAN. Jest autorem i współautorem kilkudziesięciu artykułów naukowych i kilku książek dotyczących archeologii epoki kamienia w Afryce i w Polsce. Brał udział w wielu projektach badawczych i międzynarodowych ekspedycjach w Sudanie i Egipcie. Pracował także dla misji badających sztukę naskalną, predynastyczy i dynastyczny Egipt oraz Sudan z okresu meroickiego. Kierował finansowanymi ze środków NCN badaniami na wielokulturowym stanowisku Khor Shambat w Sudanie.
Jego główne zainteresowania naukowe koncentrują się na badaniu społeczności łowiecko-zbierackich oraz wczesnorolniczych w północno-wschodniej Afryce, a także na petroarcheologii i wykorzystaniu kamienia przez społeczności pradziejowe. Zawodowo zajmuje się również fotografią i dokumentacją graficzną w archeologii.
